قرارمان باران بود

ساعت دلدادگی

کنار عشق

یادت هست ؟!

من آمدم

باران هم

و رنگین کمان

برای عشق

تمام قطره ها را

در انتظارت قدم زدم

و خیابان را

تا تمام شهر

به جستجوی تو بردم

تو امّا نیامدی

نمی دانم اشک بود یا باران ؟چیزی بر گونه ام سر می خورد و روی کفش ها یم می چکید که می گفت:تو در خواب من

جا مانده ای ...و من ...چشم هایم رابه ملاقات آورده بودم !

همیشه ...این گونه از رؤیای توتنها به خانه بر می گردم!

وقتی قدم به کاشانه قلبم نهادی ، ويرانه اين قلب شکسته را اميدی تازه بخشيدی

وقتی طنين صدايت کاشانه قلبم را پر کرد، روزگار خاکستری و شب های تاريک و

خموش زندگی و لحظه های تلخ عمرم را از ياد بردم.

وقتی چشمانت را که به وسعت دريا بود و به پاکی و زلالی آب بود به من دوختی

و لبهای زيبايت برايم سخن گفت ، زندگی ام رنگ تازه ای به خود گرفت

و تازه توانستم اميد را به گونه ای شاعرانه معنا کنم ...

آری ای پرنده کوچک قلبم

، در کنار تو بودن و در رويای تو بودن برای من زيباست...

همه ي مداد رنگي ها مشغول بودند...
به جز مداد سفيد...
هيچ کسي به او کار نمي داد...
همه مي گفتند:{تو به هيچ دردي نمي خوري}...
يک شب که مداد رنگي ها توي سياهي کاغذ گم شده بودند...
مداد سفيد تا صبح کار کرد...
ماه کشيد...مهتاب کشيد...و آنقدر ستاره کشيد که کوچک وکوچک و کوچک تر شد...

صبح توي جعبه ي مداد رنگي...جاي خالي او...با هيچ رنگي پر نشد

در کودکی:

پاکن هایی زپاکی داشتیم,یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت,دوشمان ازحلقه هایش درد داشت

گرمی دستمان از آه بود,برگ دفترهایمان ازکاه بود

تادرون نیمکت جامیشدیم,ماپرواز تصمیم کبری میشدیم

باوجود سوزوسرمای شدید,ریزعلی پیراهنش رامیدرید

کاش میشد باز کوچک میشدیم,لااقل یک روزکودک میشدیم...