قرارمان باران بود

ساعت دلدادگی

کنار عشق

یادت هست ؟!

من آمدم

باران هم

و رنگین کمان

برای عشق

تمام قطره ها را

در انتظارت قدم زدم

و خیابان را

تا تمام شهر

به جستجوی تو بردم

تو امّا نیامدی

نمی دانم اشک بود یا باران ؟چیزی بر گونه ام سر می خورد و روی کفش ها یم می چکید که می گفت:تو در خواب من

جا مانده ای ...و من ...چشم هایم رابه ملاقات آورده بودم !

همیشه ...این گونه از رؤیای توتنها به خانه بر می گردم!

همه ي مداد رنگي ها مشغول بودند...
به جز مداد سفيد...
هيچ کسي به او کار نمي داد...
همه مي گفتند:{تو به هيچ دردي نمي خوري}...
يک شب که مداد رنگي ها توي سياهي کاغذ گم شده بودند...
مداد سفيد تا صبح کار کرد...
ماه کشيد...مهتاب کشيد...و آنقدر ستاره کشيد که کوچک وکوچک و کوچک تر شد...

صبح توي جعبه ي مداد رنگي...جاي خالي او...با هيچ رنگي پر نشد

نمیدانم؟؟؟

چراازبین این همه آدم...

پیله کرده ام به تو...

شاید فقط باتوپروانه میشوم...

سنگینی نگاهم به سنگینی نگاهت در!!!

روزگارلعنتی...

به هرسازی زدی رقصیدم...

بی انصاف یکبار هم تو به ساز من برقص...

ببین دلم چه شوری میزند...!!!

من می دانم

دلم تا همیشه در وسط ترین

نقطه ی زندگیت جا مانده است ...

جایی بین خواستن و نخواستن ...

جایی بین بودن و نبودن ...

جایی بین رفتن و نرفتن ...

جایی بین ....... این نقطه های خالی

این بار چشمانم باز بود

که توگم شدی...

پیدایت که کردم...

...

درآغوش دیگری بودی...

دیگرقاصدکها به دست مانمیرسند...

چون شرم دارند

پیغام چندنفر را به یک نفربرسانند...